بدون عنوان

تینا سعی میکنه که با خزیدن روی زمین ( به قول شیرازیها : سینه مالَک ) به جلو حرکت بکنه. گاهی وقتها ساعتها میشنم و به تینا نگاه میکنم،وقتی که خوابیده یا وقتی که توی دنیای کودکانه خودش غرق میشه و بازی میکنه به خودم میگم این کودک مال من هست مال خود خودم هست.وقتی به من لبخند میزنه لبخندش برای من هست. گاهی اوقات صبحها چشمامو باز میکنم و می بینم دو تا چشم داره با خوشحالی من رو نگاه میکنه ... از خوشحالیش میخنده و با صدای بچه گانه خودش فریاد میکشه ، هم قند تو دلم آب میشه و هم به فکر فرو میرم که چه قدر باید قوی باشم چه قدر در برابر تینا مسئولم چون حالا تمام امیدش هستم.و همه بهانه من برای زندگی خندیدنهای تینا با صورت کوچکش که معصومانه نگاهم میکنه. خدایا شکرت....